Dit spontaan gevormd internationaal driemanschap bestaat uit bluesman Harrison Kennedy, harmonicaspeler Jean-Jacques Milteau en cellist/contrabassist Vincent Ségal, allen gerenommeerde muzikanten met roots in Canada of Frankrijk. Hun samenspel met aanwending van een gevarieerd instrumentarium met gitaar, banjo, bluesharp en cello geeft een wonderlijke combinatie dat onmiddellijk bekoort. De soulvolle stem van de in Ontario geboren Harrison Kennedy, -die ietwat op die van Ted Hawkins gelijkt-, staat centraal, maar ook de twee begeleidende muzikanten bepalen mee de unieke sound van dit akoestisch album, mede door de cello van Vincent Ségal, een bekende naam in de jazzwereld. Dat maakt dat covers van John Lennon, T-Bone Walker, Marvin Gaye en B.B. King een originele inkleuring krijgen. Harrison Kennedy vertolkt het delicate ‘Georgia On My Mind’ en het ingetogen ‘Imagine’ als een weemoedige bij wijlen smekende fluistering. Strijkstok en bluesharp vervangen hierbij de pianobegeleiding. Ook bij het droefgeestige ‘The Thrill Is Gone’ geeft de cello van Vincent aan deze bluesklassieker een haast klassieke toets.

Het album werd opgenomen in het ‘Drum Service Studio’ in Frankrijk. Toch is het alsof de songs ontstaan en gegroeid zijn tijdens een toevallige ontmoeting elders. Bijvoorbeeld vrienden die afspraken om elkaar bij valavond ergens op een veranda te ontmoeten, waarbij je als het ware de cellist met zijn koffer de trappen ziet beklimmen klaar om samen met de zanger/gitarist en de harmonicaspeler een avond lang te musiceren! In hun mix van cross/border blues smelten blues, gospel en soul harmonisch samen. Bij het tijdloze ‘Judgment Day’ vervaagt de scheidingslijn tussen gospel en countryblues. Het mijmerende ‘What’s Going On’ komt over als een dialoog tussen zanger en harpspeler. Jean-Jacques Milteau schakelt flexibel met zijn harmonica bij alle stemmingswisselingen en toont zich daarbij een harmonicavirtuoos die ook stilte en tristesse in zijn spelvariaties toelaat.

Behalve covers van bluesiconen vertolkt Kennedy ook eigen composities. Nostalgie wisselt hij af met meer opwekkende of relaxte songs. Het mid-tempo ‘Blues Solution’ met banjobegeleiding heeft iets vrolijks evenals het dansbare ‘T-Bone Shuffle’. Toch zijn het songs als de ballad ‘That’s Just Stupid’, het donkere en aanklagende ‘No Monopoly On Hart’ of het trage ‘Prisoners In The Open Air’die ontroeren en aanklampen. In het intrieste ‘Back Alley Moan’ ligt alle tragiek vervat van een eeuwenoud leed. Het getokkel op de bassnaren, de strijkbewegingen, de huilende of jazzy harmonica en de songinterpretaties van Kennedy maken dit album in velerlei opzichten innovatief. Kennedy’s hese soulvolle zang slingert doorheen alle rootsy bluesgenres als een doorwinterd bluesman, waarbij de celloklanken en harmonicasound nog meer diepgang geven aan al zijn emoties. Dat Kennedy, ooit nog frontman bij ‘Chairman Of The Board’, thans met deze instrumentalisten even zijn speelveld verruimt, is typerend voor deze allround bluesman die blijvend open staat voor vernieuwing.

Marcie